Forum IV roku Budownictwa

Gość

Oznaczenia składu ziarnowego Oznaczenie uziarnienia danego kruszywa wykonuje się metodą analizy sitowej przez ustalenie ilości kruszywa pozostającego w poszczególnych sitach.

Gość

co miałem na kompie to wrzuciłem:D teraz czekam na uzupełnienie:P

Gość

to nie moj temat byl ale mialem w jakis notatkach wiec wrzucam ktos moze do tego cos dolaczyc:
cementy
Cementy powszechnego użytku dzielimy na 4 rodzaje:
CEM I – cementy portlandzkie
CEM II –cem. portlandzkie mieszane
CEM III –cem. hutnicze
CEM IV –cem. pucelanowe
CEM V- cem wieloskładnikowe
Dodatkami są:
-granulowany żużel wielkopiecowy S
-popiół lotny krzemionkowy V
-pop. lotny wapienny W
-pucolana naturalne P
-puc. przemysłowe Q
-wapień L
-pył krzemionkowy D

Gość

większość co ja wrzuciłem to tez nie sa moje tematy:P

Szymo

Wodożądność jest to ilość wody (w kilogramach wody na kilogram kruszywa), konieczna dla otulenia ziaren kruszywa lub cementu w celu uzyskania odpowiedniej konsystencji (ciekłości) mieszanki betonowej. Wodożądność zależy od:
- uziarnienia kruszywa (frakcje drobne są bardziej wodożądne);
- od konsystencji (dla uzyskania konsystencji bardziej ciekłych potrzeba więcej wody ułatwiającej przesuwanie się ziaren kruszywa względem siebie w mieszance betonowej;
- od gładkości powierzchni ziaren (dla szorstkich kruszyw łamanych wodożądność jest o około 10% większa).

Gość

Spoiwo krzemianowe ze szkłem wodnym, uzyskiwane przez zmieszanie szkła wodnego (roztwór krzemianów sodowych lub potasowych otrzymywany przez stopienie piasku z węglanem sodowym lub potasowym i rozpuszczenie stopu w wodzie pod ciśnieniem) z wypełniaczem mineralnym o uziarnieniu do 0,2 mm. Jako wypełniacza używa się np. mączki kwarcowej. Obecnie raczej nie używane

Spoiwa magnezjowe, czyli tzw. cementy magnezjowe, otrzymywane są przez zmieszanie magnezytu kaustycznego lub dolomitu kaustycznego z roztworami soli metali dwuwartościowych.
Charakteryzują się one szybkim procesem wiązania (kilka godzin), dużą wytrzymałością na ściskanie; nie są one jednak odporne na długotrwałe oddziaływanie wody.

Rodzje spoiw powietrznych:
-wapno
-spoiwo krzemianowe ze szkłem wodnym,
-gips oraz cement anhydrytowy (tzw. cement Keena),
-spoiwo magnezjowe (tzw. cement Sorela)

Gość

Kruszywa - materiał sypki pochodzenia organicznego lub mineralnego.
1)PODZIAŁ KRUSZYW
Ze względu na sposób pozyskania:
Kruszywa naturalne - kruszywa pochodzenia mineralnego, rozdrobnione w wyniku erozji skał lub uzyskiwane przez mechaniczne rozdrobnienie skał litych, występujące w przyrodzie w postaci luźnych okruchów skalnych. Mogą być uszlachetniane w wyniku przesiewania i płukania (usuwanie zanieczyszczeń pylistych - ziaren wielkości do 0,05 mm). Kruszywa naturalne dzielą się na: żwirowe i łamane.
Kruszywa sztuczne:
- pochodzenia mineralnego, uzyskane w wyniku termicznej bądź innej modyfikacji odpowiadają kruszywom sztucznym wg PN-86/B-23006;
- kruszywa z recyklingu - pochodzenia mineralnego, uzyskiwane w wyniku przeróbki nieorganicznych materiałów, uprzednio stosowanych w budownictwie.
Ze względu na uziarnienie kruszywa dzieli się na:
• drobne - o wymiarach ziaren D mniejszych lub równych 4 mm;
• grube - o wymiarach ziaren D co najmniej 4 mm oraz d co najmniej 2 mm;
• wypełniacze - kruszywo, którego większość przechodzi przez sito 0,063 mm;
• kruszywa naturalne (mieszanka) - pochodzenia lodowcowego lub rzecznego o uziarnieniu 0-8 mm;
• kruszywa o uziarnieniu ciągłym - kruszywa będące mieszanką kruszyw grubych i drobnych w Polsce o uziarnieniu od 0 - 63 mm.
2)Kruszywo - materiał sypki pochodzenia organicznego lub mineralnego, stosowany głównie do produkcji zapraw budowlanych i betonów oraz do budowy dróg.
W zależności od rodzaju surowców i sposobu produkowania kruszywa sztuczne dzielimy na:
A.-kruszywa z surowców mineralnych poddanych obróbce termicznej
B.-kruszywa z odpadów przemysłowych poddane obróbce termicznej (agloporyt, żwir żużlowy)
C.-kruszywa z odpadów przemysłowych nie poddanych obróbce termicznej (eloporyt, żużle hutnicze, pumeks hutniczy, żużel paleniskowy, popiół lotny)
D.- kruszywa organiczne: powstałe ze spęczniałych żywic syntetycznych, kruszywa pochodzenia roślinnego np. kruszywo drewniane
3) Wodozadność
Wodożądność to ilośc wody potrzebnej do otulenia ziaren kruszywa i nadaniu mu odpowiedniej konsystencji. Zalezy od:
-rodzaju ziaren
-kształtu ziaren
-uziarnienia kruszywa
-chropowatości powierzchni
4)naczenia składu ziarnowego Oznaczenie uziarnienia danego kruszywa wykonuje się metodą analizy sitowej przez ustalenie ilości kruszywa pozostającego w poszczególnych sitach.
5)Gęstość nasypową kruszywa w stanie luźnym oznacza się na próbkach kruszywa w stanie powietrzno-suchym. Masa próbek (w kg) powinna być w przybliżeniu dwukrot¬nie większa od pojemności metalowego cylindra miarowego (w dm3), np. dla maksymalnego wymiaru ziaren kruszywa wynoszącego 5 mm pojemność cylin¬dra powinna być równa 4 dm3 , a dla 31,5 mm — 10 dm3. Cylinder miarowy waży się z dokładnością do 1% jego masy, a następnie napełnia kruszy¬wem za pomocą łopatki, aż wsypane kruszywo utworzy stożek wystający ponad brzegi cylindra. Nadmiar kruszywa zgarnia się ostrożnie listewką do poziomu górnej krawędzi cy¬lindra, bez ugniatania i utrząsania. Cylinder wraz z zawartością trzeba zważyć z dokładnością do 1% i zanotować wynik m. Gęstość nasypową kruszywa oblicza się w kilogramach na metr sześcienny z zaokrągleniem do 50 kg/m3, oddzielnie dla każdej próbki.
Gęstość nasypową kruszywa w stanie zagęszczo¬nym określa się za pomocą stolika wibracyjnego Ve-Be, na którym ustawia się i umocowuje cylinder po¬miarowy. Próbkę kruszywa wsypuje się trzema porcjami. Pierwsze dwie porcje kruszywa zagęszcza się, wibrując je w ciągu 1 minuty. Po wsypaniu trze¬ciej porcji z nadmiarem kruszywo zagęszcza się przez wibrowanie w ciągu 3 minut i wyrównuje po¬ziom do górnej krawędzi cylindra. Cylinder z zawartością waży się następnie z dokładnością do
1% i notuje wynik m. Gęstość nasypową kruszywa w stanie zagęszczonym oblicza się tak jak dla kruszywa w stanie luźnym.
6)cementy
Cementy powszechnego użytku dzielimy na 4 rodzaje:
CEM I – cementy portlandzkie
CEM II –cem. portlandzkie mieszane
CEM III –cem. hutnicze
CEM IV –cem. pucelanowe
CEM V- cem wieloskładnikowe
Dodatkami są:
-granulowany żużel wielkopiecowy S
-popiół lotny krzemionkowy V
-pop. lotny wapienny W
-pucolana naturalne P
-puc. przemysłowe Q
-wapień L
-pył krzemionkowy D
7)Badanie wytrzymałości na ściskanie
Zasada badania polega na niszczeniu przez ściskanie połówek beleczek pozostałych po próbie zginania, a więc do oznaczenia wytrzymałości należy stosować 6 połówek beleczek.
Połówki beleczek umieścić należy między płytkami ściskającymi wkładki z dokładnością ±0,5 mm i w kierunku wzdłużnym tak, aby czołowe powierzchnie beleczki wystawały około 10 mm poza płytki lub płytki pomocnicze. Wkładkę wraz z próbką należy umieścić w prasie i obciążać aż do zniszczenia.
Przyrost siły nacisku powinien wynosić (2400±200) N/s.
Po zniszczeniu próbki należy odczytać maksymalną siłę nacisku i w podobny sposób postępować z pozostałymi próbkami beleczek.
8)Rodzaje Spoiw Specjalnych:
Cement o niskim cieple hydratacji- LH,
Cement o wysokiej odporności na siarczany- HSR,
Cement niskoalkaliczny- Na,
9) Na czym plega badanie normowej konsystencji( wodożądność)
Wykonanie oznaczenia wodożądności kruszywa polega na ustaleniu ilości wody do uzyskania odpowiedniej konsystencji. Przy założeniu, że mieszanka kruszywa ma mieć konsystencję wilgotną dokonałem obliczeń wodożądności dla kruszywa użytego w ćwiczeniach. Wskaźniki wodne dla każdej frakcji kruszywa zgodnie z podanym wyżej wzorem i konsystencją wilgotną. Zamieszczono iloczyn kolumn 3 i 4 uzyskując ogólna ilość
10) Rodzaje spoiw powietrznych:
-spoiwo krzemianowe
-spoiwo wapienne
-spoiwo magnezjowe
-wapno
-spoiwo krzemianowe ze szkłem wodnym,
-gips oraz cement anhydrytowy (tzw. cement Keena),
-spoiwo magnezjowe (tzw. cement Sorela)
Spoiwa krzemianowe zawdzięczają swoje specjalne własności dużej zawartości tlenku krzemu. Spoiwo krzemianowe w powłokach ochronnych pigmentowane jest wyłącznie cynkiem i występuje w postaci krzemianu cynku.
. Krzemiany litu, potasu i sodu wysychają poprzez utratę wody i utwardzają się przez:
a) reakcję między cynkiem i krzemianem oraz b) dzięki reakcji między krzemianem i dwutlenkiem węgla z powietrza.
11)Spoiwa wapienne należą do grupy spoiw powietrznych, które po zarobieniu wodą wiążą i twardnieją tylko na powietrzu. Zalicza się do nich: wapno palone, wapno hydratyzowane, wapno pokarbidowe i wapno hydrauliczne.
Do wytwarzania spoiw wapiennych stosuje się surowce, których podstawowym składnikiem jest węglan wapnia. Do wapieni zalicza się skały węglanowe zawierające ni mniej niż 50% węglanu wapnia
12)Spoiwa magnezjowe, czyli tzw. cementy magnezjowe, otrzymywane są przez zmieszanie magnezytu kaustycznego lub dolomitu kaustycznego z roztworami soli metali dwuwartościowych. (Magnezyt, węglan magnezu, MgCO3, jeden w ważniejszych minerałów magnezu).
Spoiwa magnezjowe charakteryzują się szybkim procesem wiązania (kilka godzin), dużą wytrzymałością na ściskanie; nie są one jednak odporne na długotrwałe oddziaływanie wody.
13) Na czym polega badanie konsystencji i czasu wiazania gipsu
Czas wiązania oznacza się za pomoca aparatu Vicata. Próbke gipsu miesza się w ciagu 30 sekund z woda, energicznie mieszając. Nastepnie napełnia się tym zaczynem pierścień ustawiony na szklanej płytce. Po kilkukrotnym wstrząśnięciu płytka doprowadza się igłe do zetkniecia się z powierzchnia zaczynu a nastepnie swobodnie się spuszcza ja w zaczyn. Powtarza się to co 30 sekund, wycierając igłe i przesuwając troche zaczyn żeby igła nie rafiała w to samo miejsce.Poczatek wiazania określamy ilością minut liczona od momentu rozpoczęcia dodawania wody do momentu gdy igła zatrzyma się na wysokości 1mm nad płytka.
14)zaprawa cementowa (c) – przygotowana w odpowiednim stosunku mieszania cementu, piasku i wody oraz ewentualnie domieszek. /PN-90 B-14501/
Zaprawy cementowo-wapienne sporządza się z cementów portlandzkich powszechnego użytku lub z cementu murarskiego, murarskiego ciasta wapiennego lub wapna hydratyzowanego oraz piasku lub miału kamiennego bądź granulowanego żużla wielkopiecowego. Zaprawy cementowo-wapienne mogą być wzbogacone dodatkami uplastyczniającymi, regulującymi wiązanie lub barwiącymi.
Mieszanie składników zapraw może być wykonywane narzędziami ręcznymi w skrzyniach lub mechanicznie w mieszarkach.
15)Zaprawy gipsowe to mieszaniny spoiwa gipsowego, drobnego kruszywa lub wypełniaczy i wody. Częściej niż zaprawy gipsowe stosuje się zaczyny nie zawierające dodatku wypełniacza. Największe znaczenie w budownictwie mają szybkowiążące spoiwa gipsowe oparte na gipsie półwodnym. Uzyskuje się je przez częściowe odwodnienie kamienia gipsowego w temperaturze 170-200°C. Do tego rodzaju spoiw należy gips budowlany i modelowy. Mniejszą, lecz dość ważną rolę w budownictwie odgrywa wolnowiążące spoiwo gipsowe tzw. estrich-gips (gips posadzkowy) otrzymywany przez wypał kamienia gipsowego w wysokiej temperaturze 800-1000°C. Jako wypełniacz do zapraw gipsowych stosuje się piasek, żużel, grys ceglany, trociny, rzadziej włókno szklane.
Zaprawy gipsowe stosuje się jako:
 Obrzutkę pod tynki wewnętrzne( marka 4)
 Warstwę wierzchnią tynków wewnętrznych (marki 1 lub 2)
 Gładzie na podłożach gipsowych (marka 2)
 Zaprawy estrich- gipsowe znajdują najszersze zastosowanie do posadzek i jastrychów pod wykładziny podłogowe.
Wilgotność względna powietrza w pomieszczeniach, gdzie wykonano takie tynki i gładzie, nie powinna przekraczać
65 %.
Zaprawy wapienne
Lepsze cechy użytkowe wykazuje zaprawa gipsowo-wapienne. Jest to mieszanka spoiwa gipsowego, ciasta wapiennego lub wapna hydratyzowanego, piasku i wody. Dodatek wapna do zaprawy gipsowej zmniejsza rdzewienie niezabezpieczonych antykorozyjnie elementów stalowych, polepsza urabialność i wpływa na opóźnienie wiązania zaprawy. Tynki gipsowo-wapienne i wapienno-gipsowe ze względu na to, że zawierają gips, nadają się do stosowania wyłącznie wewnątrz budynków. Kolejność mieszania składników jest następująca: do odmierzonej ilości wody dodaje się piasku i wapna, mieszając mechanicznie po 1 min, a następnie gipsu i miesza dalsze 2 min. Zaprawy te mają zastosowanie podobne jak zaprawy gipsowe.

Jurek

macie tutaj informacje o zaprawach cementowych i cementowo-wapiennych oraz badania na sciskanie i zginanie beleczek. To jest prawie wszystko co dam Mordakowi w sprawozdaniu. Mam nadzieje ze nie bedziecie zawiedzeni.

Jurek

Zaprawa - mieszanina wody i spoiwa z drobnym kruszywem lub innym wypełnieniem. Podstawową własnością zaprawy jest wiązanie, czyli przejście z stanu płynnego, plastycznego w stały. Zaprawy w budownictwie używane są przede wszystkim do:

łączenia elementów np. cegieł w murze, elementów licujących ścianę z murem itp. w jedną całość
wypełnienia spoin, a przez to równomierne przenoszenie obciążeń i uszczelnienie elementów budowli
ochrona elementów obiektów przed wpływami atmosferycznymi i nadanie im estetycznego wyglądu (np. tynki ścian, stropów)
produkcja wyrobów i elementów budowlanych (np. pustaków ściennych, stropowych, bloczków itp.)

Zaprawy mają inne właściwości przed związaniem i po. Świeże zaprawy charakteryzują się konsystencją i urabialnością, stwardniałe cechuje przede wszystkim wytrzymałość mechaniczna i mrozoodporność. Do zapraw, jako kruszywa najczęściej używa się piasku. W zależności od rodzaju użytego spoiwa rozróżnia się zaprawy:

cementowe - twardnieją zarówno na powietrzu, jak i w wodzie. Do ich produkcji stosuje się najczęściej cement portlandzki. Osiągają wysoką wytrzymałość oraz są mało nasiąkliwe, ale mają wysoki współczynnik przenikania ciepła i są trudno urabialne. Stosuje się je do murowania ścian i fundamentów, wykonywania obrzutek, wylewek oraz podkładów pod posadzki i okładziny ceramiczne wewnątrz i na zewnątrz budynków. Ich stosowanie jest szczególnie uzasadnione w przypadku murowania silnie obciążonych ścian, cienkich ścianek działowych i murów w wilgotnym środowisku. Po dodaniu odpowiednich środków można z nich otrzymać zaprawy wodoszczelne. Aby polepszyć urabialność często dodaje się do nich ciasto wapienne lub środki uplastyczniające mineralne (popioły lotne, mączki dolomitowe i żużlowe) lub chemiczne.

wapienne - twardnieją w wyniku karbonatyzacji cząstek wapna gaszonego Ca(OH)2 pod wpływem działania dwutlenku węgla zawartego w atmosferze. Ponieważ proces ten przebiega powoli, wytrzymałość zaprawy wapiennej rośnie bardzo wolno (w normalnych warunkach w ścianach nawet do 3 lat); można go jednak sztucznie przyspieszyć przez osuszanie gorącymi gazami zawierającymi dwutlenek węgla. Zaprawy wapienne mają dobre właściwości ciepłochronne, ale niską wytrzymałość i dużą nasiąkliwość. Zaprawy, w których spoiwem jest ciasto wapienne, charakteryzują się bardzo dobrą urabialnością. Są mało odporne na działanie czynników atmosferycznych (szczególnie wody), dlatego tynki wapienne szybko niszczeją.

Cementowo-wapienne - są najbardziej popularne, ponieważ łączą zalety zapraw cementowych i wapiennych: szybko wiążą i twardnieją, uzyskują wysoką wytrzymałość i mają dobrą urabialność – nadają się szczególnie dobrze do mechanicznego podawania. Zwiększenie zawartości wapna w stosunku do zawartości cementu wydłuża czas wiązania. Stosuje się je do murowania ścian i fundamentów, wykonywania tynków i gładzi oraz okładzin wewnątrz i na zewnątrz budynków.
Gipsowe - mają różne właściwości, które w dużym stopniu zależą od proporcji składników. Często stosuje się dodatki opóźniające czas wiązania. Zaprawy gipsowe są mało odporne na wilgoć, dlatego mogą być stosowane w pomieszczeniach, w których wilgotność względna powietrza nie przekracza 65%. Stosuje się je do tynkowania ścian i stropów wewnątrz budynków, murowania ścian z elementów ceramicznych i gipsowych, wykonywania gładzi, mocowania wykładzin. Częściej jest jednak stosowany zaczyn gipsowy, czyli mieszanina gipsu z wodą bez użycia kruszywa - używa się do szpachlowania ścian, tynków wewnętrznych, wypełnień ubytków w tynkach wewnętrznych, wyrobu elementów sztukaterii, płyt gipsowych Pro-monta i płyt gipsowo-kartonowych, łączenia elementów gipsowych.
gipsowo-wapienne otrzymuje się przez dodanie do zapraw gipsowych wapna hydratyzowanego lub ciasta wapiennego. Mają właściwości i zastosowanie podobne jak zaprawy gipsowe.

Jurek

I.BADANIE WYTRZYMAŁOŚCI NA ZGINANIE

Wstęp teoretyczny

1.Zasada badania: Badanie polega na określeniu maksymalnej wartości naprężenia, jakie jest zdolny przenieść materiał w próbie zginania. Należy więc określić wielkość niszczącego próbkę momentu zginającego (wielkość siły wywołującej ten moment) i jej przekrój poprzeczny. Znając schemat statyczny oblicza się wielkość naprężenia niszczącego.
2.Wykonanie badania: Badanie przeprowadza się najczęściej na próbkach zaprawy po 28 dniach dojrzewania, kiedy to zaprawa osiąga swoje nominalne właściwości. W uzasadnionych przypadkach badanie prowadzi się w innym, interesującym nas terminie. Do badania stosować 3 beleczki wykonane w jednej formie. Beleczki należy układać na podporach w taki sposób, aby powierzchnia zacierana była ustawiona prostopadle do osi wałków. Wałek górny (obciążający) powinien stykać się z beleczką dokładnie w połowie jej długości. Po ułożeniu beleczki na wałkach uruchomić maszynę wytrzymałościową i zwiększać siłę zginającą, aż do jej wartości niszczącej.

Jurek

II. BADANIE WYTRZYMAŁOŚCI ZA ŚCISKANIE
(METODA NISZCZĄCA)

1.Zasada badania: Badanie polega na określeniu maksymalnej wartości naprężenia, jakie jest zdolny przenieść materiał w próbie osiowego jednokierunkowego ściskania. Jest to więc stosunek ściskającej siły niszczącej do wielkości ściskanej powierzchni. Ponieważ chodzi tu o proste ściskanie jednoosiowe, siła ściskająca musi działać osiowo i prostopadle do powierzchni. Wytrzymałość na ściskanie wyraża się wzorem:

Rc = Pnc/F [N/mm2 = MPa]

gdzie:
Pnc – maksymalna (niszcząca) siła ścisk
ająca osiowo próbkę [N],
F – pole powierzchni ściskanego przekroju próbki [mm2].
2. Przygotowanie próbek:
Do badania stosuje się połówki beleczek pozostałe po oznaczeniu wytrzymałości na zginanie.
3.. Wykonanie badania:
Połówki beleczek umieszcza się we wkładce w taki sposób, aby powierzchnia zacierana była równoległa do kierunku działania siły. Następnie wkładka ustawiana jest osiowo między płytami dociskowymi maszyny wytrzymałościowej. Po uruchomieniu maszyny siłę nacisku zwiększa się w tempie 20 do 50 N/s, aż do zniszczenia próbki.
4. Wynik badania:
Wytrzymałość na ściskanie Rc oblicza się wg wzoru:

Rc = Pn / 1600 [N/mm2 = MPa]
gdzie:
Pn – siła niszcząca [N]
III. BADANIE WYTRZYMAŁOŚCI ZA ŚCISKANIE
(METODA NIENISZCZĄCA)

Pomiar tą metodą utrzymuje się sklerometrem Smitha - urządzeniem do pomiaru twardości ciał stałych przez wykonywanie rys na ich powierzchni. Część podstawową urządzenia stanowi obciążane ostrze diamentowe. Twardość badanego ciała stałego ocenia się na podstawie szerokości rys wykonywanych przy stałym obciążeniu ostrza lub na podstawie wielkości obciążenia potrzebnego do wytworzenia rysy o zadanej szerokości. Sklerometr stosuje się również na budowach w celu zbadania, czy konstrukcja np. betonowa ma odpowiednią wytrzymałość.